ΕΠΑΙΝΟΣ_ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ «ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΟΡΟΦΟΥ ΣΕ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ (ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΔΩΝ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ 34 ΚΑΙ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΥ)»

Ομάδα μελέτης:        Κατερίνα Χελιδώνη, Αρχιτέκτων Μηχανικός EMΠ

                               Παναγιώτης Ψυχογιός, Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ                               

                               Μίνως Μαίστρος, Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ, Ηλεκτρολόγος/Μηχανολόγος Μηχανικός ΕΜΠ

Σύμβουλος μελέτης:  Κωνσταντίνος Μωραϊτης, Καθηγητής σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ

Συνεργάτες:              Βασιλική Κολιάκη, Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ

                               Σταυρούλα Μπακοπάνου, Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ

                               Ελένη Κουγιάλη, Αρχιτέκτων Μηχανικός Παν. FREDERICK

Η κεντρική ιδέα της πρότασης αναφέρεται στην προσπάθεια συγκρότησης ενός κτηρίου – παιχνιδιού με πολυεπίπεδες αναφορές σε βασικά στοιχεία παιδικών παιχνιδιών τα οποία συνθέτουν κλειστούς όγκους, κινήσεις, επιφάνειες, χωρικές σχέσεις μεταξύ κλειστών και ανοικτών χώρων, μεταξύ δομημένου και φυσικού, ορθολογικού και οργανικού.

Στα πλαίσια αυτά αναπτύσσονται οι βασικές συνθετικές αρχές της πρότασης: 

- Η πρώτη αφορά την εξωτερική προβολή του ειδικού προνοιακού χαρακτήρα,  το σχεδιασμό ενός ενιαίου αντιληπτικά οργανικού σχήματος, μιας πτύχωσης , η οποία φαίνεται ικανή να αποτελέσει το οπτικό και χωρικό στοιχείο αναφοράς του σταθμού. 

- Η προσπάθεια διαλόγου ανάμεσα στη συνολική ενότητα του κτηρίου και στα μέρη του, ή στη συγκεκριμένη περίπτωση, την απαίτηση ενσωμάτωσης του υφιστάμενου κτιρίου και την ένταξη του νέου συνόλου στο «δημόσιο τοπίο» της γειτονιάς. 

- Η εσωτερική λειτουργική διάρθρωση του κτηρίου το οποίο, παρά τις κατασκευαστικές δεσμεύσεις  λόγω του υφιστάμενου κελύφους και την στενότητα υπαίθριας εκτόνωσης, επιχειρεί να λειτουργήσει ως παιδαγωνικό  κτίριο με δημόσιο, «ανοικτού» τύπου χαρακτήρα.

- Η  έμφαση του χρώματος και των υλικών, που αντιμετωπίζονται, ως πρωταρχικές παιδαγωγικές αναφορές της παιδικής αντίληψης. 

- Η ιδιαίτερη σχέση των αιθουσών με τον αύλειο περιβάλλοντα χώρο τους και η δυνατότητα επέκτασης του ελεύθερου πράσινου χώρου στα φυτεμένα δώματα του κτηριακού όγκου.